به گزارش قدس آنلاین، کتاب «تابستان ۱۳۶۹» شامل ۴۰ خاطره است که مرتضی سرهنگی، مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری، طی سه سال در میان انبوهی از خاطرات اسارت انتخاب کرده است. به اعتقاد نویسنده؛ ادبیات اسارت از سوغاتی‌هایی است که اسیران جنگ همراه خودشان آوردند و هزینه آن جوانی و سلامتی‌شان بوده است.

به گفته سرهنگی؛ ادبیات بازداشتگاهی انسانی‌ترین گونه ادبی جنگ است و هیچ‌ یک از گونه‌های ادبی، که به جنگ مربوط می‌شود، مانند ادبیات بازداشتگاهی تأثیرگذار نیست. ادبیات بازداشتگاهی روایت انسانی را در دل خود دارد که دربند است. او از همه مواهب بی‌بهره است، هیچ‌ چیز تحت اختیار و کنترلش نیست، باید در برابر یک چارچوب خشک و خشن زندگی کند، و حتی رنگ را هم نبیند. زندانی یا اسیر جنگی حتی از دیدن رنگ هم محروم است، شاید خودمان ندانیم، ولی خیلی وقت‌ها که به خیابان می‌آییم رنگ لباس‌ها، درخت‌ها، ویترین‌ها، و کلی تنوع رنگی اطراف ما از لحاظ بصری به ما آرامش می‌دهد، ولی در اسارت فرد اسیر از همه این مواهب بی‌بهره است.

سرهنگی از نویسندگانی است که ۴۰ سال است در حوزه ادبیات مقاومت فعالیت دارد. از آثار او می‌توان به «اسم من پلاک است»،«پابه پای باران» و«خرمشهر خانه رو به آفتاب» اشاره کرد.

«تابستان ۱۳۶۹» به تازگی با شمارگان هزار و ۲۵۰ نسخه توسط دفتر ادبیات و هنر مقاومت در انتشارات سوره مهر در ۳۲۳صفحه چاپ و به بازار عرضه شده است.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

« تشنه‌ام بود و از آن‌ها آب می‌خواستم ولی همین که دهان باز می‌کردم و می‌گفتم ماء...آنها می‌خندیدند. گفتم: چرا می‌خندید؟ من تشنمه، مگه نمی‌گین شیعه هستین؟ خب یه کم آب بدین بخورم!

مشکل اینجا بود که آنها فکر می‌کردند من صدای گاو درمی‌آورم تا آنها را بخندانم. یک دفعه یادم آمد که محرم هنگام نوحه خواندن می‌گفتم: انا عطشان حسین.

گفتم:انا عطشان اسماعیل، انا عطشان، تشنمه، تشنمه.» ...

انتهای پیام/

منبع: تسنیم